...กำแพง...

...what i was walling in or walling out, and to whom i was like to give offense...

from Mending Wall by Robert Frost

อีกครั้งที่คุณลุง Frost ตอบปัญหาในชีวิตให้หนูดิวจอมคิดมากคนนี้ ช่วงนี้ต้องเผชิญกับสถานการณ์บางอย่างที่ไม่ค่อยคุ้นชิน และไม่ชอบที่จะทำบ่อย ๆ พอต้องเจอ ต้องทำ ก็ทำให้อารมณ์บ่จอยได้ง่าย ๆ ทีเดียว

หลายคนเคยเตือนฉันว่าอย่าสร้างกรอบอะไรให้กับชีวิตมากเลย เพราะมันจะทำให้ทั้งตัวเองและคนรอบข้างเหนื่อยกับการใช้ชีวิตร่วมกับเรา ป้าสุดที่รักเคยยกตัวอย่างถึงอดีตผู้ใหญ่คนนึงที่ 'กฎการใช้ชีวิต' ของเขาสร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่นโดยไม่รู้ตัว เจ้านายคนนี้เป็นคนไม่ทานผักชี หัวหอมเลย พอดีวันนึงมีงานเลี้ยงที่สำนักงาน มีการเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวกัน บรรดาลูกน้องต่างก็พากันเข้าครัว คอยกำกับคนปรุงไม่ให้หยิบหัวหอม ผักชีลงไปในชามของท่าน ป้าบอกว่าเห็นคนเดินเข้าเดินออกครัว กังวลเรื่องผักชีแล้วป้าก็ปวดหัวแทน ป้าเลยกลับมาบอกว่า อย่าเรื่องมากนะ เพราะมันทำให้คนรอบข้างเขาใช้ชีวิตอึดอัดไปด้วย

ตอนนั้นฉันก็พวกหัวดื้อตามสูตรสำเร็จ ทำหน้าซื่อตาใส เออออไปก่อน แต่ในใจนี่เถียงไปแล้วเต็ม ๆ ตอนนั้นคิดว่าก็ไม่เห็นเป็นไร ถ้าฉันจะมีกฎของตัวเอง "เล็ก ๆ น้อย ๆ" บ้าง ก็คงไม่ทำให้คนอื่นอึดอัดมากนักหรอก จะคอยระมัดระวังตัวเองอย่างดีไม่ให้กระทบกับการใช้ชีวิตของคนอื่น

แล้วฉันก็ทำตัวเป็นเด็กดีตามแบบฉบับขุมทองเรื่อยมา ฉันไม่กินอะไร ฉันก็เขี่ยทิ้งซะ ก็ไม่ได้หนักหัวใคร มันจานข้าวฉัน เพราะฉะนั้นคนอื่นอย่ายุ่ง อายุที่เพิ่มขึ้น ความเรื่องมากในการใช้ชีวิตก็เพิ่มตามมาด้วย จากแค่ "ของกินที่ไม่ชอบ" ตอนนี้ก็มี "สีที่ไม่ชอบ" "เพลงแบบที่ไม่ฟัง" "รายการทีวีที่ไม่ดู" "คนประเภทที่ไม่อยากเสวนาด้วย"...เยอะแยะมากมาย...เหมือนก้อนหินเล็ก ๆ หลาย ๆ ก้อนเรียงซ้อนกันจนกลายเป็นกำแพงมหึมาขนาดใหญ่ ที่ฉันถึกทักเอาเองว่า เอาไว้ป้องกัน "ความหงุดหงิด" มาแพ้วพานชีวิต...

เอาเข้าจริงตอนนี้ฉันเริ่มสงสัยว่าไอกำแพงที่ฉันคิดว่าสร้างเอาไว้เพื่อความปลอดภัยให้กับตัวเอง มันเป็นประโยชน์จริง ๆ หรือว่ามันเป็นสาเหตุแห่งความทุกข์ทั้งหมด ทั้งมวลที่ฉันต้องเผชิญอยู่ในขณะนี้ ถ้าฉันสามารถปล่อยวาง และใช้ชีวิตแบบชิว ชิว อย่างที่คอยตอบคนอื่นร่ำไปนั้น ฉันอาจจะไม่เซ็งมากก็ได้

ถ้าแค่ฉันสามารถ "ช่างมัน" และ "ไม่เป็นไร" ยิ้ม ๆ เข้าไว้กับสถานการณ์ที่ไม่ชอบ คิดซะว่าเป็นแบบทดสอบความอดทนของตัวเองซะ...ถ้าแค่นะ...ฉันก็คงยิ้มได้...

หวังว่านะ