...you are so mean and i mean it...

1.
...ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกว่าพอมีอะไรมากระทบจิต กระทบใจนิดหน่อย อารมณ์จะพุ่งโจนทยานแตะระดับสูงสุดจนปรอทเกือบแตก แต่ต่อมาอีกสักห้านาที ก็จะสามารถคิดขึ้นมาได้ว่า "แล้วฉันจะไปเอามาเป็นอารมณ์ทำไมให้ขุ่นข้องหมองใจ" ไม่ได้ภาคภูมิใจกับตัวเองหรอกนะที่ว่าก็ยังคิดได้ แต่กลับหงุดหงิดมากกว่า ที่ว่าถึงจะสามารถคิดได้ แต่ทำไมพอตอนโดนจริง ๆ กลับควบคุมจิตใจไม่ได้ซะอย่างงั้น แถมบางทียังฟูมฟาย พร่ำเพ้อนั่งคิดมากเป็นวัน วันได้อีก...

...แต่พอมานั่งนึกอีกที ไอการที่เราปฏิเสธความรู้สึกโกรธ หรือ ความรู้สึกต่าง ๆ ที่เกิดจากคนอื่นทำให้เรารู้สึก หรือ เราอาจจะรู้สึกไปเอง มันจะยิ่งทำให้เราเป็นคนไม่สนใจ ไม่ใส่ใจคนรอบตัวไปหรือเปล่า...

...เอาเข้าจริง บางทีฉันกลับรู้สึกว่าการกระทำบางอย่าง คำพูดบางคำของคนอื่นที่ทำให้ฉันโกรธ เศร้า เสียใจ ล้วนมีเหตุมาจากการกระทำของฉันเองทั้งสิ้น การกระทำที่ฉันคิดว่าดีแล้ว เหมาะสมแล้ว หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ "อย่างใจฉัน" อาจจะเผลอไปทำให้เขารู้สึกบางอย่าง หรือทำให้เขาเข้าใจบางสิ่ง จนต้องทำอะไรที่สุดท้ายแปรผลออกมาเป็นการกระทำหรือคำพูดที่ฉันไม่พอใจ...

...ถึงตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแล้วควรจะทำอย่างไรต่อไป...ตราบใดที่ฉันต้องอาศัยอยู่บนโลกใบใหญ่ใบนี้ เจอะเจอกับผู้คนมากมายหลากหลาย ฉันควรจะต้อง "ใส่ใจ" กับเรื่องแบบนี้มากน้อยขนาดไหน...อย่าบอกเลยนะว่าให้เดินทาง "สายกลาง" เพราะตั้งแต่ใช้ชีวิตมา 25 ปี กับอีก 3 เดือน 9 วัน ฉันยังหาไม่เคยเจอเลย ไอคำว่า "สายกลาง" ที่ดูดเหมือนจะเป็นทางออกที่ใคร ๆ ก็พากันถวิลหาเหลือเกิน ฉันเชื่อว่าถ้ามันเป็นถนนจริง ๆ จะต้องเป็นถนนที่รถติดอันดับหนึ่ง สุขุมวิท สาธร ลาดพร้าว รวมกันอาจจะแพ้ได้ เพราะทุกคนคงมุ่งไปใช้ทางนี้แน่ ๆ...